نوشته کنونی مرور اجمالی و تحلیل مختصر از وضع عمومی تشکیلات بخصوص در دو دهه پسین است که نشان می دهد چگونه سازمان رهایی در گرداب مهلک و موهن اپورتونیزم تا سقوط ابتر به قعر بی انتهای سیاه چاله ی لیبرالیزم تحت لوای مارکسیزم غرق گردید. غیر واقعی است اگر ادعا کنیم که سازمان های چپ همه «منزه» از اشتباه، لغزش، انحراف حتی خیانت اند، اما این کاستی ها نه همیش خط حاک باقی می مانند و نه عمر بیش دارند، بل با مبارزه ایدئولوژیک در پر تو علم م.ل.ا بصورت دیالکتیکی حل می گردند. «مقام رهبری» سازمان رهایی، خلاف تصور، ماهرانه راه « توده ای شدن» را نه با تمسک به دین مانند «حزب توده»، که با توکل به ترفندهای غربی در چهارچوب ارزش های «حقوق بشری» و « دموکراسی» امپریالیزم بنام انجیو مبارزه علنی تا سرحد تلاشی کامل پیمود.
